ماجرای دختر بازی آقا رضا

 عکس واقعی نیست  ( مونالیزا )

ماجرای دختر بازی آقا رضا 

         قبلنا توی یه شرکتی کار میکردم و آقا رضا یکی از همکارای خوب من بود . مردی از دیار اردبیل که فارسی رو  با لهجه ای شیرین ، بین ترکی و فارسی صحبت میکرد . حدود پنجاه سال سن ،  دلنازک ، شرین سخن و دوست داشتنی و بسیار ساده و بی شیله پیله . خانواده آقا  توی شهرستان زندگی میکردن و این بنده خدا  هم برای دیدن  اونها هر از گاهی میرفت اردبیل .  این بنده خدا  یه اتاق نزدیک محل کار اجاره کرده بود و با یه دو  چرخه قراضه این مسیر رو رفت و آمد میکرد   .

 یه همکار دیگه ای داشتیم به نام آقا ناصر . اهل بابلسر بود . شیطون ، شلوغ  ، خوش مشرب و حدود سی و هفت – هشت سال سنش بود . از اون آدما که حرف تو دهنش نمی موند.  این آقا ناصر ما  توی تقلید صدای خانمها  استاد بود و  ...

( امیدوارم هر جا که هستند سالم و سلامت باشند )

یه روز از روزهای خوب خدا  این آقا ناصر شیطونه قصه ما  اومد توی اطاق من و گفت که میخواد یه کمی سر به سر آقا رضا بذاره . اون وقتا یه تلفن برای کارکنان غیر اداری در قسمت نگهبانی تعبیه شده بود و اگر کسی رو تلفن کار داشت ، از توی نگهبانی با بلند گو صداش میکردن .

ناصر از توی اتاق و با یه خط دیگه زنگ زد به نگهبانی و با صدای زنونه آقا رضا رو خواست و بعد از اون هم تلفن رو گذاشت روی آیفون تا صداش رو بشنویم  . و چند لحظه بعد بلندگو  آقا رضا رو صدا کرد .

ناصر با صدای زنونه :

 -         سلام آقا رضا ! من شما رو چند بار دیدم و از شما خیلی خوشم اومده . انقدر اینور اونور  زدم تا تونستم شماره تو  پیدا کنم  . من عاشقت شدم  خیلی دوستت دارم و ...

 آقا رضا حرف طرف رو قطع  کرد و  گفت  :

 -         شوما منی از کوجا میشوناسی ؟

-         توی خیابون دیدمت که با دوچرخه میرفتی . از متانت و وقارت خیلی خوشم اومد .

-         شوما الان کوجا هستین ؟

-         خیابون ...ایستگاه ... اگه میخوای منو ببینی همین الان بیا .

-         من شمانی از کوجا بشوناسم ؟

-         چادر سرم هست و قد بلندی هم دارم  ...

-         وایسا ، الان میام ...

ناصر خیلی سریع رفت و آقا رضا  اومد :

 -         آقای نظری من یه ساعت مورخصی  میخوام .

-         نمیشه آقا رضا . امروز خیلی سرمون شلوغه . جائی نرو .

 ولی آقا رضا ولکن نبود . بزور جلوی خنده مو گرفته بودم و از طرفی هم میخواستم منصرفش کنم . اما این تو بمیری از اون تو بمیری ها نبود . برگه مرخصی شو امضا کردم و رفت . فاصله آدرسی که داده شده بود با دوچرخه کمتر از ده دقیقه راه بود   . حدود یک ساعت بعد آقا رضا از راه رسید و تو همین فاصله ناصر هم اومد تو اتاق .  تمام عضلات صورت آقا رضا از عصبانیت متورم شده بود . و جای انگشتانی نا آشنا روی سمت چپ صورتش خود نمائی میکرد .

 پرسیدم :

 -         چی شده ؟

-         منی میزنی ؟!  پدرشی در میارم . فه میکونی کی هستی ؟!                      هنوز منی نشوناختی .

-         چی شده آقا رضا ‌، جریان چیه  ؟

-         آقای نظری ! شوما امین من هستین . از شوما خواهش میکونم  به کسی چیزی نگین . میدونم کی آقا ناصیر هم  به کسی چیزی نمی گی .

-         خیالت راحت باشه .

-         یه خانوم زنج زد و با منی قرار گذاشت . اون عاشیق من شده بود . از شوما واسه اون مورخصی گیریفتم  .

-         خوب ؟!

-         رفتیم اونجا سر ایستیگاه دیدیم هچ کی نیست . یه کمی ده  وایسادیم  دیدیم یه خانوم اومد چادور  سرش و یه عیناک بزورگ چشمش زده بود . رفتیم جلو یاواشاکی دره گوشوش گفتیم : خانوم شوما با من عاشیق شدین ؟ ... آقای نظری  چشمتون روز بد نبینه  ، یه دنه سیلی موحکم زد گوشیم . هله ده جاش دردی میکونه ... آخه لامصب  شما خودت عاشیق من شدی . من که عاشیق شما نشدم  ،  پس هله چرا سیلی میزنی  ؟!

     بخاطر سیلی که خورده بود  وجدان درد گرفته بودم  و هر چی تو دلم فحش و ناسزا بلد بودم نثار ناصر کردم و سعی کردم زیر چشمی با اشاره کار بد ناصر رو بهش گوشزد کنم . اما خودم هم بی تقصیر نبودم .  و از طرفی هم دیگه داشتم از خنده منفجر میشدم  . ناصر که نتونست جلوی خنده شو بگیره از اتاق زد بیرون  . بزور خودمو کنترل کردم و کمی دلداریش دادم و یه چائی هم براش آوردم  .

هنوز لحظاتی از رفتن آقا رضا نگذشته بود که صدای قهقه ناصر از توی اتاقش بلند شد . و ماجرای  آقا رضا در کمتر از چند دقیقه  مثل توپ توی شرکت پیچید ...  

نتونستم طاقت بیارم ، رفتم پیش آقا رضا و ازش خواستم چند روز بره مرخصی و کنار زن و بچه ش باشه . با تعجب نگاهم کرد و گفت :

-         چی شودی آقای نظری ؟!  شوما که یه ساعات هم منی مرخصی نمیدادین حله میخوای من چن روز بریم مورخصی ؟!

 خلاصه چه درد سرتون بدم ، با هر زبونی بود آقا رضا رو فرستادم مرخصی . اما پس از سالها هنوز هم وقتی دوستان قدیمی به هم میرسیم یادی از آقا رضا میکنیم . امیدوارم هر جا که هست شاداب و سلامت و سرحال باشه .

خاطره تلخ و شیرین ( واقعی )

 سلام دوستان  

اگر دوستانی هستن که قبلا این خاطره رو خوندن . یادآور میشم که این خاطره مربوط به خود منه که قبلا در بلاگفا نوشته بودم . 

       حدود ۱۰ سالم بود و یکی از پر شر و شور ترین بچه های کوی و برزنمون بودم . البته این چیزیه که دیگران میگن ! ولی من که خودم فکر میکنم بچه بسیار مظلوم و سر بزیری بودم و هنوزم هستم . اصلا به من چه که گنجیشکه میرفت می نشست روی دیوار خونه روبروئی و سنگی  که از دستم در میرفت میخورد به شیشه پنجرشون ؟!  به من چه که موقع بازی با همکلاسیم  چوبی رو که از زمین ورداشته بودم میخورد به پیشونیش و خون فواره میزد و مادر گرامی هم حسابی از خجالتم در میومد ؟!  ،  به من چه که پسر بی ادب همسایه ،  همه بچه های محل رو عاصی میکرد  و  دست من بیچاره یدفعه هلش میداد  توی چاهی که آب نداشت  و خانواده ش یک شبانه روز دنبالش میگشتن ؟!  اصلا به من چه که توی محل هر اتفاقی میفتاد  ، اول میومدن در خونه ما . آخه یه بچه ۱۰ ساله که نمیتونه انقدر شر باشه !!!    خودم فکر میکنم توی کم حرفی و بی زبونی و دست و پا چلفتی کسی به گرد من هم نمیرسه !!!!  میگید نه  خودتون بخونید  :

کلاس دوم دبستان بودم ولی نقاشیم ، هی بدک نبود یعنی اگه مثلا یه حیوونی رو نقاشی میکردم ، تقریبا میشد فهمید که چه حیوونیه .

          آقای نجفی مثل همیشه با بد اخلاقی تمام داشت درس میداد . بنده خدا انقدر بد اخلاق بود که از ترسش صدا از کسی در نمی اومد .  ولی منه مظلوم داشتم یواشکی ( البته ببخشید ، روم به دیفار ) داشتم یه الاغ خوشگل نقاشی میکردم . آقای نجفی همچنان توضویح میداد و گاهی هم برمیگشت به طرف تخته سیاه و موضوعات درس رو پای تخته مینوشت . اونوقتا اکثر دانش آموزا یکی دو تا سوزن ته گرد روی یقه لباسشون میذاشتن . البته الان چراش یادم نمیاد . نقاشیم تموم شد و وقتی آقای نجفی روشو برای نوشتن به سمت تخته سیاه کرد ، خیلی سریع ولی بی صدا  با یه سوزن ته گرد نقاشی الاغ رو به پشت کتش  سنجاق کردم . و مثل فشفشه برگشتم سر جام . کلاسی که سکوت همه وجودش رو پر کرده بود ، یکدفعه با شلیک خنده بچه ها شیشه بلورین سکوتش  شکست و  فرو ریخت .

آقای نجفی که نمیدونست چه اتفاق افتاده یه داد محکم سر بچه ها کشید اما نتونست نظم کلاس رو  دوباره برگردونه و ناگهان متوجه ماجرا شد  و نقاشی رو از پشت کتش کند و اولین کسی  که در مقابل تیر ترکش خشونت آقای نجفی قرار گرفت من بودم . چون هم بخاطر خوبی نقاشی توی کلاس معروف بودم و هم شیطنتی که دیگران ازش حرف میزدن،  چشمها رو متوجه من میکرد . از طرفی هم چون خیلی ریزه میزه بودم نمیکت اول جای من بود و باعث میشد که در دسترسش باشم .

داد زد : مبصر کلاس بره از دفتر یه چوب بیاره !!

رنگ و روم  رو  باختم و خودمو آماده کردم تا یه کتک مفصلی نوش جان کنم . این مبصر نامرد هم سه سوته چوب مخصوص رو آورد . چهار پنج تای اول خیلی درد داشت ولی بقیه ش رو دیگه خیلی نفهمیدم چون دستام  بیحس شده بود و کف دستام ذوق ذوق میکرد  . اما انگار با این زدنها دلش خنک نشد . کمربند دو تا از بچه هار و گرفت و منو روی زمین خوابوند . کمربندها رو توی هم گره زد و طوری اونها رو به پای من بست که دو سر کمر بند آزاد بود . دو نفر از بچه ها رو صدا کرد و سر کمربند ها رو به دست اونا داد تا پاهای من و بالا نگه دارن . و اینجا بود که معنی فلک کردن رو فهمیدم . با تمام غیضش چوب رو به کف پاهام میزد  و با هر ضربه ش تمام وجودم بهم میریخت . اولش غرور اجازه نمیداد که صدام در بیاد . اما این تو بمیری از اون تو بمیری ها نبود . کم کم سکوتم  تبدیل به ناله شد و بعد التماس :

آقا غلط کردیم !! آقا ببخشید !! دیگه از این کارا نمیکنیم !!  و اشک به پهنای صورتم میریخت و شمع روشن شیطنتهای نو جوانیم  رو به خاموشی میرفت ... آقا تو رو خدا !! آقا دیگه نزنید  !!    اما آقای نجفی ولکن نبود .  هر ضربه ای که میزد ، صداش توی مغزم می پیچید . هنوز هم بعد از اینهمه سال گاهی توی کف پاهام احساس سوزش میکنم  و ذوق ذوق کف دستام آزارم میده .

 انگار   ناله های من توی دل سنگش اثر کرد کمر بندها رو از پاهام باز کرد و منو از جام بلند کرد . با خودم گفتم : آخیش !! تموم شد !! اما نه ... تازه اول ماجرا بود : منو به سمت بچه ها و پشت به تخته سیاه نگه داشت و دستور داد که دوتا دست و یک پام رو بلند کنم . نمیتونستم وایسم . درد شدیدی زیر پاهام احساس میکردم و دستام هم از چوبهائی که خورده بود داشت ذوق ذوق میکرد . دوتا  کیف از بچه ها گرفت و روی دستهام گذاشت  . توان ایستادن نداشتم ، اما چاره ای نبود . دستام داشت از بیخ کنده میشد و پاهام هم در اختیار خودم نبود . هی این پا و اون پا می کردم . اما نه ذوق ذوق کف دستام  کم میشد و نه  درد پاهام  تمومی داشت . خدا خدا میکردم زنگ بخوره و از این مخمصه خلاص شم . اما زنگ هم بیصدا شده بود و انگار با سکوتش به عالم و آدم دهن کجی میکرد .

آقای نجفی دستور جدیدی صادر کرد : و باید بدون کفش و جوراب و با پاهای تاول زده دور حیاد مدرسه میدویدم . اونم نه یک بار و دو بار ، بلکه ده بار . اونسال برف شدیدی باریده بود و حیاط مدرسه هم برفی بود و یخزده . هرچند که آقای صالحی ( بابای مدرسه ) سعی کرده بود حیاط رو تمیز کنه ...

لنگان لنگان تا حیاط رفتم ، کفش و جورابم رو درآوردم . درد امانم رو بریده بود . کف پاهام تاول زده بود و رد سرخ چوبها بصورت مورب روی پاهام نشسته بود و آماسهائی که زیر اونها آب جمع شده بود . داشتم دست دست میکردم تا زنگ بخوره . اما انگار امروز کسی تصمیم نداشت که صدای این زنگ لعنتی رو بصدا در بیاره  . آقای نجفی از پنجره کلاس داد زد :  از کنار سکو شروع کن .

یک ...........   دو .............. سه ........... !!  صدای بچه ها رو میشنیدم که دور زدن هام رو  می شمردن  .   دیگه طاقت نیاوردم و  افتادم زمین و چیزی نفهمیدم .

دو هفته مدرسه نرفتم . اما نه کسی سراغم اومد و نه پدر مادرم چیزی گفتن ، حتی یه سر مدرسه هم نیومدن ببینن چی به سرم اومده . بعد از دو هفته یکی از هم کلاسیهام که اسمش یادم نیست اومد درخونه و گفت  :  آقا  گفت اگه از فردا نرم مدرسه  پرونده م رو میده زیر بغلم . و باز روزهای عذاب آور تحمل آقای نجفی شروع شد . اون سال به هر زحمتی بود قبول شدم و سالهای بعدش هم همینطور دبیرستان و دانشگاه و .....

همین چند سال پیش بود برای کاری رفته بودم آموزش و پرورش منطقه محله قدیمی . 

-  ببخشید " اتاق آقای جلالی کدومه

-  طبقه دوم ،  آخر راهرو  ،  اتاق سمت چپ

وقتی وارد شدم دو نفر  وایساده بودن . من هم وایسادم تا نوبتم بشه . آقای جلالی رو از خیلی وقت پیش میشناختم ولی نمیدونستم که توی آموزش و پرورش منطقه خدمت میکنه . یه پیر مرد خوش سیمائی کنارش روی صندلی نشسته بود و آقای جلالی در حالی که داشت با ایشون صحبت میکرد ، کار ارباب رجوع رو هم راه مینداخت . پیر مرد خیلی برام آشنا بود . یه جورائی چهرش ذهنم رو غلغلک میداد تا برگردم به گذشته و ... احساس کردم کف پاهام تیر میکشه و دستام ذوق ذوق  میکنه ، و در یک آن سرما در تمام وجودم رخنه کرد . دو میخ نگاهم خیره مو ند در چهره شکسته و چروکیده ش و لرزشی خفیف وجودم رو احاطه کرد . هنوز شک داشتم ولی دلم گواهی میداد که خودشه . با صدای آقای جلالی به خودم اومدم  .

-  خوب آقای نظری عزیز ! چه خدمتی میتونم براتون انجام بدم .

تردید داشتم که سوال کنم یا نه . ولی ... سرم رو بردم نزدیک گوش آقای جلالی ؛

- ببخشید آقای جلالی ! این آقائی که کنار شما نشسته خیلی برام آشناس !!

آقای جلالی دستشو گذاشت روی دست پیر مرد و گفت :

- ایشون آقای نجفی ، یکی از معلمین با سابقه منطقه ماست که خیلی ساله باز نشست شده ولی هر از گاهی سری به اینجا میزنه و ما رو خوشحال میکنه و ...

حدسم درست بود . انگار ناقوس وحشتی گنگ درونم را به تشویش مینداخت و هراسی نا باور در بند بند تنم ریشه میکرد .

آقای جلالی تعارف کرد که بشینم و  رو به پیر مرد کرد و گفت :

جناب نجفی ! ایشون یکی از دوستان خوب بنده هستن و برادرشون هم مدتی شاگرد من بود و .....

  به رسم ادب سلامی و احوالپرسی با پیر مرد کردم و  آروم روی صندلی روبروئی آقای جلالی نشستم  . پیر مرد هم از زیر عینک کائو چوئیش بهم خیره شد و در جواب تعارفات ، چیزهائی گفت ... و من همچنان در خاطرات خودم غرق بودم . 

رو به آقای جلالی گفتم :

-  ایشون رو خوب به خاطر میارم  و مطمئنم که ایشون هم بنده رو هیچوقت فراموش نخواهند کرد .

پیر مرد روی صندلیش کمی جا بجا شد و چشمهاشو از پشت عینکش سروند سمت من و پس از کمی مکث گفت :

-  متاسفانه بجا نیاوردم ، پیریه و هزار درد ، ذهنم یاری نمیکنه ...

زمان مناسب بود که عقده های مهار شده درونم رو بیرون بریزم و یقه ش رو بگیرم و بچسبونمش به دیوار و اونقدر بزنمش تا سبک بشم . و  در ذهن خودم  بارها زدمش ، فحشش دادم ، چند تا دوندون باقی مونده ش رو هم شکستم . ولی دردی از من دوا نشد و حرصی که هنوز مثل خوره وجودم رو میخورد به آرامش نرسید ...

- میفرمودید ! بنده رو از کجا میشناسید ؟!

بغضم رو فرو دادم و سرم رو پائین انداختم و خیره شدم به پایه صندلی ایشون و پرسیدم :

- کلمه نظری چیزی رو به یادتون نمیاره ؟  

- نه متاسفانه  ...شاید از شاگردام بودید ؟!

- مدرسهء ......... یادتون هست ؟

- بله . مدتی اونجا درس میدادم .

- اون وقتا کسی رو هم فلک کردید ؟

نگاه عمیقی به صورتم انداخت و به آرومی از جاش بلند شد و بطرفم اومد . دوباره ترسی مبهم به درونم چنگ انداخت . و باز هم  ذوق ذوق کف دستام و جز جز  پاهام شروع شد . از جام بلند شدم . و روبروش وایسادم . نمیدونستم میخواد چیکار کنه . با اینکه سن و سالی ازش گذشته بود ولی هنوز هم میشد ازش ترسید . آماده شدم که اگر کاری کرد ، عکس العمل نشون بدم . اما چه عکس العملی !! نمیدونستم .

    وقتی نزدیکتر اومد ،  قطره اشکی  از گوشه چشمش روی گونش غلطید  و   در یک لحظه هراس حضورش به احساسی نا مفهوم تبدیل شد و خودم رو در آغوش پیر مرد دیدم . و اشکهائی که دل کینه آلودم رو می شست و  نفرت ناباورم رو به احترامی آمیخته با محبت بدل میکرد و زخمهای کهنه م  رو التیام می بخشید و دوباره زلال کودکی هام به سراغم میومد .

                                           بخشیدمش ....

                                                            بخشیدمش .....