خاطره تلخ و شیرین ( واقعی )

سلام دوستان

اگر دوستانی هستن که قبلا این خاطره رو خوندن . یادآور میشم که این خاطره مربوط به خود منه که قبلا در بلاگفا نوشته بودم .

حدود ۱۰ سالم بود و یکی از پر شر و شور ترین بچه های کوی و برزنمون بودم . البته این چیزیه که دیگران میگن ! ولی من که خودم فکر میکنم بچه بسیار مظلوم و سر بزیری بودم و هنوزم هستم . اصلا به من چه که گنجیشکه میرفت می نشست روی دیوار خونه روبروئی و سنگی که از دستم در میرفت میخورد به شیشه پنجرشون ؟! به من چه که موقع بازی با همکلاسیم چوبی رو که از زمین ورداشته بودم میخورد به پیشونیش و خون فواره میزد و مادر گرامی هم حسابی از خجالتم در میومد ؟! ، به من چه که پسر بی ادب همسایه ، همه بچه های محل رو عاصی میکرد و دست من بیچاره یدفعه هلش میداد توی چاهی که آب نداشت و خانواده ش یک شبانه روز دنبالش میگشتن ؟! اصلا به من چه که توی محل هر اتفاقی میفتاد ، اول میومدن در خونه ما . آخه یه بچه ۱۰ ساله که نمیتونه انقدر شر باشه !!! خودم فکر میکنم توی کم حرفی و بی زبونی و دست و پا چلفتی کسی به گرد من هم نمیرسه !!!! میگید نه خودتون بخونید :

کلاس دوم دبستان بودم ولی نقاشیم ، هی بدک نبود یعنی اگه مثلا یه حیوونی رو نقاشی میکردم ، تقریبا میشد فهمید که چه حیوونیه .

آقای نجفی مثل همیشه با بد اخلاقی تمام داشت درس میداد . بنده خدا انقدر بد اخلاق بود که از ترسش صدا از کسی در نمی اومد . ولی منه مظلوم داشتم یواشکی ( البته ببخشید ، روم به دیفار ) داشتم یه الاغ خوشگل نقاشی میکردم . آقای نجفی همچنان توضویح میداد و گاهی هم برمیگشت به طرف تخته سیاه و موضوعات درس رو پای تخته مینوشت . اونوقتا اکثر دانش آموزا یکی دو تا سوزن ته گرد روی یقه لباسشون میذاشتن . البته الان چراش یادم نمیاد . نقاشیم تموم شد و وقتی آقای نجفی روشو برای نوشتن به سمت تخته سیاه کرد ، خیلی سریع ولی بی صدا با یه سوزن ته گرد نقاشی الاغ رو به پشت کتش سنجاق کردم . و مثل فشفشه برگشتم سر جام . کلاسی که سکوت همه وجودش رو پر کرده بود ، یکدفعه با شلیک خنده بچه ها شیشه بلورین سکوتش شکست و فرو ریخت .

آقای نجفی که نمیدونست چه اتفاق افتاده یه داد محکم سر بچه ها کشید اما نتونست نظم کلاس رو دوباره برگردونه و ناگهان متوجه ماجرا شد و نقاشی رو از پشت کتش کند و اولین کسی که در مقابل تیر ترکش خشونت آقای نجفی قرار گرفت من بودم . چون هم بخاطر خوبی نقاشی توی کلاس معروف بودم و هم شیطنتی که دیگران ازش حرف میزدن، چشمها رو متوجه من میکرد . از طرفی هم چون خیلی ریزه میزه بودم نمیکت اول جای من بود و باعث میشد که در دسترسش باشم .

داد زد : مبصر کلاس بره از دفتر یه چوب بیاره !!

رنگ و روم رو باختم و خودمو آماده کردم تا یه کتک مفصلی نوش جان کنم . این مبصر نامرد هم سه سوته چوب مخصوص رو آورد . چهار پنج تای اول خیلی درد داشت ولی بقیه ش رو دیگه خیلی نفهمیدم چون دستام بیحس شده بود و کف دستام ذوق ذوق میکرد . اما انگار با این زدنها دلش خنک نشد . کمربند دو تا از بچه هار و گرفت و منو روی زمین خوابوند . کمربندها رو توی هم گره زد و طوری اونها رو به پای من بست که دو سر کمر بند آزاد بود . دو نفر از بچه ها رو صدا کرد و سر کمربند ها رو به دست اونا داد تا پاهای من و بالا نگه دارن . و اینجا بود که معنی فلک کردن رو فهمیدم . با تمام غیضش چوب رو به کف پاهام میزد و با هر ضربه ش تمام وجودم بهم میریخت . اولش غرور اجازه نمیداد که صدام در بیاد . اما این تو بمیری از اون تو بمیری ها نبود . کم کم سکوتم تبدیل به ناله شد و بعد التماس :

آقا غلط کردیم !! آقا ببخشید !! دیگه از این کارا نمیکنیم !! و اشک به پهنای صورتم میریخت و شمع روشن شیطنتهای نو جوانیم رو به خاموشی میرفت ... آقا تو رو خدا !! آقا دیگه نزنید !! اما آقای نجفی ولکن نبود . هر ضربه ای که میزد ، صداش توی مغزم می پیچید . هنوز هم بعد از اینهمه سال گاهی توی کف پاهام احساس سوزش میکنم و ذوق ذوق کف دستام آزارم میده .

انگار ناله های من توی دل سنگش اثر کرد کمر بندها رو از پاهام باز کرد و منو از جام بلند کرد . با خودم گفتم : آخیش !! تموم شد !! اما نه ... تازه اول ماجرا بود : منو به سمت بچه ها و پشت به تخته سیاه نگه داشت و دستور داد که دوتا دست و یک پام رو بلند کنم . نمیتونستم وایسم . درد شدیدی زیر پاهام احساس میکردم و دستام هم از چوبهائی که خورده بود داشت ذوق ذوق میکرد . دوتا کیف از بچه ها گرفت و روی دستهام گذاشت . توان ایستادن نداشتم ، اما چاره ای نبود . دستام داشت از بیخ کنده میشد و پاهام هم در اختیار خودم نبود . هی این پا و اون پا می کردم . اما نه ذوق ذوق کف دستام کم میشد و نه درد پاهام تمومی داشت . خدا خدا میکردم زنگ بخوره و از این مخمصه خلاص شم . اما زنگ هم بیصدا شده بود و انگار با سکوتش به عالم و آدم دهن کجی میکرد .

آقای نجفی دستور جدیدی صادر کرد : و باید بدون کفش و جوراب و با پاهای تاول زده دور حیاد مدرسه میدویدم . اونم نه یک بار و دو بار ، بلکه ده بار . اونسال برف شدیدی باریده بود و حیاط مدرسه هم برفی بود و یخزده . هرچند که آقای صالحی ( بابای مدرسه ) سعی کرده بود حیاط رو تمیز کنه ...

لنگان لنگان تا حیاط رفتم ، کفش و جورابم رو درآوردم . درد امانم رو بریده بود . کف پاهام تاول زده بود و رد سرخ چوبها بصورت مورب روی پاهام نشسته بود و آماسهائی که زیر اونها آب جمع شده بود . داشتم دست دست میکردم تا زنگ بخوره . اما انگار امروز کسی تصمیم نداشت که صدای این زنگ لعنتی رو بصدا در بیاره . آقای نجفی از پنجره کلاس داد زد : از کنار سکو شروع کن .

یک ........... دو .............. سه ........... !! صدای بچه ها رو میشنیدم که دور زدن هام رو می شمردن . دیگه طاقت نیاوردم و افتادم زمین و چیزی نفهمیدم .

دو هفته مدرسه نرفتم . اما نه کسی سراغم اومد و نه پدر مادرم چیزی گفتن ، حتی یه سر مدرسه هم نیومدن ببینن چی به سرم اومده . بعد از دو هفته یکی از هم کلاسیهام که اسمش یادم نیست اومد درخونه و گفت : آقا گفت اگه از فردا نرم مدرسه پرونده م رو میده زیر بغلم . و باز روزهای عذاب آور تحمل آقای نجفی شروع شد . اون سال به هر زحمتی بود قبول شدم و سالهای بعدش هم همینطور دبیرستان و دانشگاه و .....

همین چند سال پیش بود برای کاری رفته بودم آموزش و پرورش منطقه محله قدیمی .

- ببخشید " اتاق آقای جلالی کدومه

- طبقه دوم ، آخر راهرو ، اتاق سمت چپ

وقتی وارد شدم دو نفر وایساده بودن . من هم وایسادم تا نوبتم بشه . آقای جلالی رو از خیلی وقت پیش میشناختم ولی نمیدونستم که توی آموزش و پرورش منطقه خدمت میکنه . یه پیر مرد خوش سیمائی کنارش روی صندلی نشسته بود و آقای جلالی در حالی که داشت با ایشون صحبت میکرد ، کار ارباب رجوع رو هم راه مینداخت . پیر مرد خیلی برام آشنا بود . یه جورائی چهرش ذهنم رو غلغلک میداد تا برگردم به گذشته و ... احساس کردم کف پاهام تیر میکشه و دستام ذوق ذوق میکنه ، و در یک آن سرما در تمام وجودم رخنه کرد . دو میخ نگاهم خیره مو ند در چهره شکسته و چروکیده ش و لرزشی خفیف وجودم رو احاطه کرد . هنوز شک داشتم ولی دلم گواهی میداد که خودشه . با صدای آقای جلالی به خودم اومدم .

- خوب آقای نظری عزیز ! چه خدمتی میتونم براتون انجام بدم .

تردید داشتم که سوال کنم یا نه . ولی ... سرم رو بردم نزدیک گوش آقای جلالی ؛

- ببخشید آقای جلالی ! این آقائی که کنار شما نشسته خیلی برام آشناس !!

آقای جلالی دستشو گذاشت روی دست پیر مرد و گفت :

- ایشون آقای نجفی ، یکی از معلمین با سابقه منطقه ماست که خیلی ساله باز نشست شده ولی هر از گاهی سری به اینجا میزنه و ما رو خوشحال میکنه و ...

حدسم درست بود . انگار ناقوس وحشتی گنگ درونم را به تشویش مینداخت و هراسی نا باور در بند بند تنم ریشه میکرد .

آقای جلالی تعارف کرد که بشینم و رو به پیر مرد کرد و گفت :

جناب نجفی ! ایشون یکی از دوستان خوب بنده هستن و برادرشون هم مدتی شاگرد من بود و .....

به رسم ادب سلامی و احوالپرسی با پیر مرد کردم و آروم روی صندلی روبروئی آقای جلالی نشستم . پیر مرد هم از زیر عینک کائو چوئیش بهم خیره شد و در جواب تعارفات ، چیزهائی گفت ... و من همچنان در خاطرات خودم غرق بودم .

رو به آقای جلالی گفتم :

- ایشون رو خوب به خاطر میارم و مطمئنم که ایشون هم بنده رو هیچوقت فراموش نخواهند کرد .

پیر مرد روی صندلیش کمی جا بجا شد و چشمهاشو از پشت عینکش سروند سمت من و پس از کمی مکث گفت :

- متاسفانه بجا نیاوردم ، پیریه و هزار درد ، ذهنم یاری نمیکنه ...

زمان مناسب بود که عقده های مهار شده درونم رو بیرون بریزم و یقه ش رو بگیرم و بچسبونمش به دیوار و اونقدر بزنمش تا سبک بشم . و در ذهن خودم بارها زدمش ، فحشش دادم ، چند تا دوندون باقی مونده ش رو هم شکستم . ولی دردی از من دوا نشد و حرصی که هنوز مثل خوره وجودم رو میخورد به آرامش نرسید ...

- میفرمودید ! بنده رو از کجا میشناسید ؟!

بغضم رو فرو دادم و سرم رو پائین انداختم و خیره شدم به پایه صندلی ایشون و پرسیدم :

- کلمه نظری چیزی رو به یادتون نمیاره ؟

- نه متاسفانه ...شاید از شاگردام بودید ؟!

- مدرسهء ......... یادتون هست ؟

- بله . مدتی اونجا درس میدادم .

- اون وقتا کسی رو هم فلک کردید ؟

نگاه عمیقی به صورتم انداخت و به آرومی از جاش بلند شد و بطرفم اومد . دوباره ترسی مبهم به درونم چنگ انداخت . و باز هم ذوق ذوق کف دستام و جز جز پاهام شروع شد . از جام بلند شدم . و روبروش وایسادم . نمیدونستم میخواد چیکار کنه . با اینکه سن و سالی ازش گذشته بود ولی هنوز هم میشد ازش ترسید . آماده شدم که اگر کاری کرد ، عکس العمل نشون بدم . اما چه عکس العملی !! نمیدونستم .

وقتی نزدیکتر اومد ، قطره اشکی از گوشه چشمش روی گونش غلطید و در یک لحظه هراس حضورش به احساسی نا مفهوم تبدیل شد و خودم رو در آغوش پیر مرد دیدم . و اشکهائی که دل کینه آلودم رو می شست و نفرت ناباورم رو به احترامی آمیخته با محبت بدل میکرد و زخمهای کهنه م رو التیام می بخشید و دوباره زلال کودکی هام به سراغم میومد .

بخشیدمش ....

بخشیدمش .....